ေမလ ၅ ရက္ေန႔က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေဆး႐ုံတစ္ရက္တက္လုိက္ရပါတယ္။ ရင္ဘတ္႐ုတ္တရက္ေအာင့္လာလုိ႔ ဆရာ၀န္က စိတ္ခ်ရေအာင္ ေဆး႐ုံမႇာ ခဏေနပါဆုိလုိ႔ ေနရတာပါ။ အဲဒီေဆး႐ုံတစ္ညမႇာ ေသျခင္းတရားကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၄၇ ႏႇစ္ျပည့္ခါနီးၿပီ။ အခုလည္း ေသႏုိင္တယ္။ ေနာက္ထပ္ေနရလႇ အခုအသက္ရဲ႕ တစ္၀က္ဆုိရင္လည္း ကံေကာင္းလႇၿပီ။ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လက္ရႇိအေျခအေနကုိ ႏႇလုံးသြင္းဆင္ျခင္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လက္ရႇိဘ၀အ ေျခအေနက ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေက်နပ္စရာပါပဲ (ေလာကီ၊ ေလာကုတၲရာ)။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏႇစ္ ၃၀၊ ႏႇစ္ ၂၀ က ရည္မႇန္းခဲ့တာေတြနဲ႔ ႏႈိင္းရင္ တင္းတိမ္ေက်နပ္သင့္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္မေသခ်င္ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြ အျပင္ဘ၀မႇာ ျမင္ခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ထက္ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ အိပ္မက္လႇလႇမက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္။ (၂)
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေက်ာင္းမႇာ အခင္ဆုံးဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီႏုိင္ငံမႇာ မရႇိၾကပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့အႏႇစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကတည္းက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ၊ ဘ၀ရဲ႕ရည္မႇန္းခ်က္ေတြ၊ ခံစားမႈေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမႇာ ေရာက္ေနၾကတာပါ။ အစပုိင္းမႇာ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ အသက္ႀကီးလုိ႔ အနားယူခါနီးရင္၊ သားသမီး ေတြႀကီးရင္၊ ဒါမႇမဟုတ္ ၅၀ ေက်ာ္ရင္ ျပန္ၿပီးအေျခခ်ၾကဖုိ႔၊ ဆုံၾကဖုိ႔ စကားေတြရႇိပါတယ္။ အခုႏႇစ္ႏႇစ္၊ သုံးႏႇစ္အတြင္း သူတုိ႔ေနတဲ့ ပထမကမၻာကေန တတိယကမၻာကုိ ခဏ အလည္လာၾကတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အရင္ေျပာဖူးတဲ့စကားကို ျပန္ေမးဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တြန္႔ဆုတ္ေနမိတဲ့အထိ သူတုိ႔အေျဖေတြကုိ မ်က္၀န္းမႇာျမင္ေနရပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ၇၀၊ ၈၀ ေက်ာ္ မိအုိဖအုိေတြအတြက္ စိတ္မေျဖာင့္ေတာင္မႇ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုဘ၀ေတြကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ မိဘေတြဆုိရင္ သူတုိ႔သားသမီးေတြဆီလည္း လုိက္မေနႏုိင္၊ ဒီမႇာလည္း သားသမီးေတြတစ္ဦးမႇမရႇိေတာ့။ သူတုိ႔သားသမီး၊ ေျမးျမစ္ေတြရဲ႕ ပစၥပၸဳန္၊ အနာဂတ္ေတြ လႇပေနတယ္ဆုိတာ မႇန္းဆျမင္ေယာင္မႈနဲ႔ ဘ၀ကုိ အသက္ဆက္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အတိတ္၊ ပစၥပၸဳန္ကုိ ေက်နပ္ေနၾကရတယ္။သူတုိ႔ျပန္လာႏုိင္မယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး၊ ၾကည္လင္ရႇင္းသန္႔တဲ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ေအာက္မႇာ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မက္လုိ႔ရတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမႇာ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ရင္... |
(၃)
ၿပီးခဲ့တဲ့သၾကၤန္တုန္းက စင္ကာပူ၊ မေလးရႇား၊ ထုိင္းကုိ ႏႇစ္ပတ္ေလာက္ ခရီးထြက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ေနရာစုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ခဲ့တယ္။ အရင္ကလည္း ေရာက္ဖူးေနက်ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္ ပိုအံ့ၾသစရာျဖစ္လာတာက ေရာက္တဲ့ ေနရာတုိင္းမႇာ ျမန္မာလူငယ္လူရြယ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ စားေသာက္ဆုိင္လုိ ေနရာမ်ဳိးမႇာပါ။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေနရာမႇာ သာမက ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမႇာလည္း ျမန္မာေတြကုိ ေတြ႕ရေတာ့ ျမန္မာေတြ ပုိပုိမ်ားလာတာပါပဲ။ စင္ကာပူမႇာေတာ့ ျမန္မာစကားသံမၾကားရတဲ့ ေနရာမရႇိသေလာက္ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ၀မ္းပန္းတသာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသလုိ၊ တခ်ဳိ႕က မ၀ံ့မရဲပါပဲ။ ညႇဳိးငယ္တဲ့မ်က္၀န္း၊ မ၀ံ့မရဲတဲ့ ဟန္အမူအယာ ဒီလုိေတြျမင္ရတာ မ်ားရပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမႇာမႇ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ဟုိခ်င္းမုိင္ၿမိဳ႕က အရမ္းေ၀းတဲ့ National Park လုိ ေနရာမ်ဳိးမႇာေတာင္ ျမန္မာကရင္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရေတာ့ တုိ႔တုိင္းျပည္မႇာေတာင္ လူက်န္ေသးရဲ႕လား ထင္မႇတ္မႇားတဲ့အထိပါပဲ။ ေျပလည္ၿပီး အဆင့္ျမင့္မားတဲ့ ေနထုိင္မႈ အဆင့္အတန္းမႇီတဲ့လူအခ်ဳိ႕ ေတြ႕ရေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ႐ုန္းကန္ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ 3Ds ဆုိတဲ့ သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ အရင္က ဂ်ပန္လုိႏုိင္ငံမ်ဳိးမႇာပဲ လုပ္ရတာျဖစ္ေပမဲ့ အခုေနာက္ပုိင္းမႇာ အေရႇ႕ေတာင္အာရႇနဲ႔ အေရႇ႕ အလယ္ပုိင္းမႇာ ျမန္မာေတြမ်ားမ်ား လုပ္လာေနတာပါပဲ။ အရင္တုန္းက ဘဂၤလားေဒ့ရႇ္၊ ထုိင္း၊ ဖိလစ္ပုိင္တုိ႔ ေနရာမႇာ ျမန္မာေတြ အစားထုိးလာေနတဲ့ပုံပါပဲ။အရင္တုန္းက လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံျခားထြက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္အားမေပးပါဘူး။ (ပညာေရးနဲ႔ကလြဲရင္ေပါ့) အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နားလည္လာတယ္။ တခ်ဳိ႕က ျမန္မာျပည္မႇာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုတစ္စုလုံးရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တစ္ကုိယ္ ေတာ္ အနစ္နာခံအလုပ္လုပ္ရတာ ရႇိသလုိ၊ တခ်ဳိ႕က အနာဂတ္ေတြ ရႇင္သန္ဖုိ႔ ပညာရႇာရင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ႏုိင္ငံ၊ ကြၽန္ေတာ့္လူမ်ဳိး၊ ကြၽန္ေတာ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိ လက္ေတြ႔ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။ျမန္မာ |
(၄)
ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္သြားမႇ မိသားစုေတြ မစုံလင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြကေန ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသြားတဲ့ သားေတြ၊ သမီးေတြ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆုိတာ သိတဲ့မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလာေနၿပီလဲ။ ျပန္မဆုံႏုိင္ေတာ့တဲ့ မိသားစုထမင္း၀ုိင္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလာေနၿပီလဲ။ အိမ္တုိင္ခြၽတ္ၿပီး သားသမီး အနာဂတ္အတြက္ ဘ၀ေတြ၊ အသက္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလာေနၿပီလဲ။ မိသားစုတစ္ခုလုံးအတြက္ ဘ၀ေတြေပးဆပ္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလာေနၿပီလဲ။ ျမန္မာဆိုတဲ့ စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ဳိး႐ိုးဇာတိကို စြန္႔တဲ့သူ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ဒီအခ်ိန္မႇာ ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲမႇာ အမက္ခ်င္ဆုံးအိပ္မက္က ဒီမိသားစုေတြ ျပန္ဆုံဆည္းၾကဖုိ႔၊ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ကေလးေတြကုိ ျပစ္ၿပီး အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ မိဘေတြ အိမ္ျပန္လာဖုိ႔ပါပဲ။ သူတုိ႔ ဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိးမႇာ ျပန္မလာႏုိင္ တာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိဆုိရင္ ျပန္လာႏုိင္မလဲ။
မၾကာခင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမႇာ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေတာ့မယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ မဲဆြယ္ၾကေတာ့မယ္။ ဘယ္ပါတီကုိ မဲထည့္မလဲ။ သူတုိ႔ျပန္လာႏုိင္မယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး၊ ၾကည္လင္ရႇင္းသန္႔တဲ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ေအာက္မႇာ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မက္လုိ႔ရတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမႇာ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ရင္ သူတုိ႔ေတြ ျပန္လာလိမ့္မယ္။ ဒီအေျခအေနမ်ဳိး ဖန္တီးေပးဖုိ႔ အာမခံတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီကုိ မဲထည့္မယ္။
ကြၽန္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ႏုိင္ငံ၊ ကြၽန္ေတာ့္လူမ်ဳိး၊ ကြၽန္ေတာ့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိ လက္ေတြ႕ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံးမႇာ ေ၀စည္မယ့္ မိသားစုစုံညီထမင္း၀ုိင္းေတြကုိ ျမင္ေယာင္ခ်င္ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမႇာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕...
'သင္ေသသြားေသာ္' ေၾသာ္ . . .လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ကားအုိရနာရ၊ ေသရဦးမည္ မႇန္ေပသည္တည့္။ သုိ႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္ သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တုိ႔ေျမသည္ အေျခတုိးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။ သင္၏အမ်ဳိးသား၊ စာစကားလည္း ႀကီးပြားတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။ သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေ၀ရာ ေစတီသာႏႇင့္၊ သစၥာအေရာင္ ၪာဏ္တစ္ေဆာင္လည္း ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္က်န္ေစသတည္း။ ေဇာ္ဂ်ီ ၁၉၃၅ ခုႏႇစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ အုိးေ၀ မဂၢဇင္း (ဒီကဗ်ာေတြကုိ ေရးသားတဲ့ အခ်ိန္မႇာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ အသက္က ၂၈ ႏႇစ္ပဲရႇိပါေသးတယ္။ ဆရာရဲ႕ ကဗ်ာေတြေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အုိးေ၀မဂၢဇင္းရဲ႕အယ္ဒီတာကအသက္ ၂၀ပဲ ရႇိေသးတဲ့ ကုိေအာင္ဆန္းျဖစ္ပါတယ္။) |
သားသမီးမ်ား၏ အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ မိဘမ်ားအား စာနာမႈႏႇလုံးသားျဖင့္ ဤစာကို ေရးသားပါသည္။ ။ စာေရးသူ
Written by သန္းထြဋ္ေအာင္
1 comments:
ဒီစာေလးကိုသူမ်ား ပို.ေပးလို.ဖတ္ဖူးပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကမွန္းမသိခဲ့?ပါ။
သူေရးသလိုပါပဲ အၿပင္မွာတကယ္ၿဖစ္ေ?တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ့ကိုလဲသိေစခ်င္?ါတယ္ ။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာ ကိုယ့္မိသားစုနဲ့ မေနခ်င္တဲ့သူ ေတြဖူးပါသလား ။
ဘာေၾကာင့္ အၿပင္ကိုထြက္လာခဲ့ရပါသလဲ ။ ပညာရဖို. ကုိယ့္ဘဝတိုးတက္ဖို. ဘဝနဲံရင္းၿပီး ခံစားခ်က္ေတြ ေဘး?ဖယ္ၿပီး စြန့္ခဲ့ၾက၇?ာပါ။ တို္င္းၿပည္ကိုၿပန္ဖို. ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဆိုးရြာ?လာတဲ့ တိုင္းၿပ?္ အေၿခအေနက သူတို?ကိုေနာက?တြန့္ေစခဲမွာပါ ။ တိုင္းၿပည္မွာက်န္ခဲ့တဲ? မိသ?းစု အမ်ားစုကလဲ ၿပန္မ?ာေစခ်င္ၾကပ?ဘူး ။ တိုင္းၿပည္တြင္းက အေၿခအေနသူတို. အသိဆံုး မလို.ပါ ။ Then the regimes set the law to bann most of the majority of people who we can rely on . they resigned and registered to take part in the election ie trying to take over power by changing clothes. So it's like a dream to see a dinnning table with full members of family...I am so sad as well. Thank you.
Post a Comment