(၁)
အိပ္ရာမွထထခ်င္း ေခါင္းကမတရားကိုက္ေနသျဖင့္ ႏႈတ္မွအသံထြက္ညဥ္းညဴကာ ခဏျပန္လွဲေနလိုက္ရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ မီးဟပ္ခံရသည့္ႏွယ္ပူေလာင္ေနျပီး တကိုယ္လံုးခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူလ်က္ရွိသည္။ ငါေတာ့ဖ်ားျပီ ဟုသိလိုက္ျပီး ဖုန္းထဲမွလက္က်န္ credit ျဖင့္ ညီတေယာက္ကို ခဏလာခဲ့ရန္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ တကိုယ္လံုးပူေလာင္ေနေသာ္လည္း ရင္ထဲမွ လိႈက္ကနဲ လိႈက္ကနဲ ေအးလာသျဖင့္ ေစာင္ျခံဳကာျပန္မွိန္းေနလိုက္သည္။မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ။ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ျပီး ဖုန္းဆက္ေခၚထားသည့္ညီ ၀င္လာမွျပန္ႏိုးသည္။ ဖ်ားေနသည့္အကိ်ဳးအေၾကာင္းေျပာျပကာ သူ႕အကူအညီျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မည္လုပ္ေတာ့ ေကာ္ဖီမႈန္႕ကကုန္ေနသည္။ သူေအာက္ျပန္ဆင္းသြားျပီး တေအာင့္ၾကာေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တလံုးဆြဲကာတက္လာသည္။ ေကာ္ဖီမႈန္႕၊ ႏို႕ဆီ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ေပါင္မုန္႕ အကုန္ပါလာသည္။ သူ႕ဘာသာသူပင္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနလ်က္ ဗမာေခၽြးထုတ္ေဆးႏွင့္ ဖုန္းကဒ္တဆယ္ဖိုးပါ ၀ယ္လာေၾကာင္းလွမ္းေျပာသည္။
ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလိုက္ျပီး ဖုန္းထဲပိုက္ဆံထည့္လိုက္သည္။ သူေဖ်ာ္ေပးသည့္ေကာ္ဖီႏွင့္ ဗမာေခၽြးထုတ္ေဆးေရာေသာက္လိုက္သည္။ အစာေတာ့ စားခ်င္စိတ္မရွိသျဖင့္ မစားေတာ့။ ခဏအၾကာ အလုပ္ရွိေသးသည္ဆိုကာ သူျပန္သြားေတာ့ ရွိသမွ်ေစာင္အကုန္ျခံဳကာ ေခၽြးထုတ္ဖို႕ျပင္ရသည္။ ေခၽြးထြက္လာလွ်င္ သက္သာသြားမည္ထင္ရသည္။
မေလးရွားေႏြေန႕လည္ခင္း၏အပူရွိန္ႏွင့္ ျခံဳထားေသာေစာင္တို႕သည္ တခ်က္တခ်က္ ရင္ထဲမွလႈိက္တက္လာေသာ အခ်မ္းဒဏ္ကို မတြန္းလွန္ႏိုင္။ ေခၽြးကား စို႕ရံုမွ်ပင္မထြက္။ အိပ္လို႕လည္းမေပ်ာ္။ ေစာင္ေတြအထပ္ထပ္ျခံဳထားသျဖင့္ ၾကာေတာ့အသက္႐ွဴက်ပ္လာသည္။ ျခံဳထားေသာေစာင္မ်ားကိုလွပ္ျပီး အေႏြးထည္ပါးပါးတထည္သာ ေကာက္စြပ္ထားလိုက္သည္။ မနက္ကတည္းက ေကာ္ဖီတခြက္သာေသာက္ထားသျဖင့္ ဗိုက္ထဲမွဆာလာသည္။ ညီ၀ယ္ထားေပးေသာ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕လည္းမစားခ်င္။ အိပ္ရာထဲမွအားတင္းကာထလိုက္ျပီး ဆန္ႏွင့္ေရ နည္းနည္းေရာကာ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္လိုက္သည္။ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ျပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲျပန္လွဲကာ စာအုပ္ဖတ္ေနလိုက္သည္။
(၂)
က်ေနာ္ျပဳတ္ထားသည့္ဆန္ျပဳတ္အိုးကို သူသြားဖြင့္ၾကည့္ျပီး မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့ကာ “မင္းဆန္ျပဳတ္ကလည္းကြာ…..” ဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ဆတ္ဆတ္ထိမခံ။ “ငါ့ဆန္ျပဳတ္ကဘာျဖစ္လဲ။ ဆန္ျပဳတ္ကဆန္ျပဳတ္ေပါ့။ ဘာျဖစ္ရအံုးမွာလဲ” ဟုျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ဆန္ျပဳတ္ေတာင္ ပကာသနႏွင့္ေရာ၍ ျပဳတ္ေသာက္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။ သူက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။ က်ေနာ့္ကိုသာေအာက္ဆင္းဖို႕ အ၀တ္အစားလဲခိုင္းသည္။
ေအာက္ေရာက္ေတာ့ pharmacy အရင္၀င္ျပီး ေဆး၀ယ္ၾကသည္။ သူပဲ ေဆးဖိုးရွင္းေပးခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို စားေသာက္ဆိုင္တဆိုင္ေခၚသြားကာ ဘဲေပါင္းစြပ္ျပဳတ္ တိုက္သည္။ ေဆးပါတခါတည္းေသာက္ခိုင္းသည္။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ စကားခဏသာေျပာျဖစ္သည္။ ေအာက္မွာေလတိုက္သျဖင့္ ၾကာၾကာမေနႏိုင္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ အခန္းျပန္တက္ခဲ့ၾကသည္။ သူလည္းမျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ က်ေနာ္ႏွင့္ပဲအိပ္လိုက္သည္။
(၃)
ေရာဂါသည္ ပိုက္ဆံကုန္မွေပ်ာက္တတ္သည္ ဟုေျပာရမလားမသိ။ မနက္လင္းေတာ့ လူကသက္သာျပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန္႕စင္လိုက္သည္။ ေရေတာ့မခ်ိဳးရဲေသး။ အခန္႕မသင့္လွ်င္ ေခါက္ကနဲျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလည္းႏိုးေနျပီ။ သူေရခ်ိဳးတာေစာင့္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႕ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနရင္း သူကက်ေနာ့္ကို……..
“မင္းဒီလိုပဲေနသြားေတာ့မွာလား”
သူ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးေလးနက္နက္။
“မင္းက ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္လို႕လဲ”
“ငါျဖစ္ေစခ်င္တာကကြာ…. မင္းဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ တခုခုေတာ့လုပ္သင့္ျပီလို႕ထင္တယ္။ ဟိုကြာ…. ပိုက္ဆံရမယ့္အလုပ္ေလးတခုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေစခ်င္တယ္။”
“အင္းပါကြာ……… ငါၾကိဳးစားပါ့မယ္”
သူကကိုယ့္အတြက္ အေလးအနက္ထားျပီးေျပာေနသျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္။ ႏွစ္ေယာက္အၾကား တဒဂၤတိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။ သူကပင္ဆက္၍
“တိုင္းျပည္ကိုေတာ့ ငါ့တို႕အကုန္လံုးေျပာင္းလဲေစခ်င္ၾကတာပဲ။ ခုအေျခအေနနဲ႕ ဒီအစိုးရကိုျဖဳတ္ခ်ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္အစိုးရကို ငါတို႕ျပည္သူေတြ အားကိုးျပီးတင္ရမလဲ။”
“မင္းက တိုင္းျပည္ကိုတကယ္ေျပာင္းလဲေစခ်င္တာလား”
က်ေနာ့္ေလသံနည္းနည္းမာသြားေသာေၾကာင့္ သူကက်ေနာ့္ကိုၾကည့္သည္။
“ငါမွမဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႕ေအာက္ေျခလူတန္းစား ျပည္သူေတြအကုန္လံုးက ေျပာင္းလဲခ်င္ေနၾကတာပဲ။ ငါတို႕ခံစားေနရတဲ့ဒုကၡေတြ ငါတို႕အသိဆံုးပဲေလ။”
“ေအး………. ေျပာင္းလဲမႈကို လိုခ်င္ရင္ေတာ့ အဆိုးေျပာင္းလဲျခင္းေရာ၊ အေကာင္းေျပာင္းလဲျခင္းေရာကို လက္ခံႏိုင္ရမယ္သူငယ္ခ်င္း။ ေနာက္အစိုးရပိုဆိုးမွာစိုးလို႕ လက္ရွိအစိုးရမေကာင္းမွန္းသိလ်က္နဲ႕ ေျပာင္းလဲဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ပါဘူးဆိုတာ နည္းလမ္းမက်ဘူး။
ငါတို႕ခုလက္ရွိစစ္အစိုးရကိုမၾကိဳက္ဘူးကြာ။ မင္းေျပာသလို ျပည္သူတိုင္းက ေျပာင္းလဲေစခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ အဓိကငါတို႕လုပ္ရမွာက ဒီအစိုးရျပဳတ္က်ဖို႕ပဲ အရင္လုပ္ရမွာ။ ေနာက္တက္လာမယ့္အစိုးရ ေကာင္းမေကာင္းကို ငါတို႕ထည့္တြက္စရာမလိုဘူး။ ေနာက္အစိုးရက ျပည္သူေတြလိုခ်င္တဲ့အစိုးရဆိုရင္ ငါတို႕ မင္းတို႕ ေအးေအးေဆးေဆးေနႏိုင္ျပီ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ငါတို႕ထပ္တိုက္ရမယ္။ ငါကေတာ့ အဲလိုပဲတြက္ထားတယ္”
က်ေနာ္အတတ္ႏိုင္ဆံုးစိတ္ေလွ်ာ့ကာ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္ေျပာျဖစ္သည္။
“ဒါဆိုရင္လည္းကြာ……. မင္းေျပာသလို ေျပာင္းလဲဖို႕အရင္ဆိုရင္ ငါတို႕ဘယ္သူ႕ကိုအားကိုးရမလဲ။ ငါတို႕ေခါင္းေဆာင္လို႕ တြက္ထားတဲ့ ေဒၚစုနဲ႕ NLD ပါတီလည္း ခုဆိုရင္ျပည္တြင္းမွာ ဘာမွလုပ္လို႕မရေတာ့ဘူး။ ျပည္ပကေကာင္ေတြၾကည့္လိုက္အံုး။ ေသာက္တလြဲေတြ။ Project တင္ျပီး ရံပံုေတြရွာဖို႕ပဲ စဥ္းစားေနၾကတယ္။ ရန္သူက တခုခုထလုပ္မွ ဒီဖက္က ေၾကျငာခ်က္ေလးတေစာင္ထြက္တယ္။ အနီးဆံုးငါတို႕ေနေနတဲ့ မေလးရွားမွာပဲ မင္းၾကည့္အံုး။ ရွိရွိသမွ်အဖြဲ႕အစည္းေတြက ဗမာျပည္ေျပာင္းလဲဖို႕စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး။ ပိုက္ဆံရဖို႕ရယ္၊ ဒုကၡသည္မွတ္ပံုတင္ျပီး တတိယႏိုင္ငံသြားဖို႕အတြက္ရယ္ပဲ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ကဲ…. မင္းေျပာစမ္း။ ဗမာျပည္ေျပာင္းလဲဖို႕လမ္းစ ဘယ္မွာလဲ။”
“ေျပာင္းလဲဖို႕လမ္းစ………… အေ၀းၾကီးလိုက္ရွာမေနနဲ႕သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒါမင္းကိုယ္တိုင္ပဲ။ ဗမာျပည္ကိုေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့လူတိုင္းဟာ ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႕လမ္းစေတြပဲ။ မင္းက တိုင္းျပည္ၾကီးေျပာင္းလဲေစခ်င္တယ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိမင္းခုလုပ္ေနတာကဘာလဲ။ ပိုက္ဆံရွာျပီး မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ဖို႕ပဲ မင္းလုပ္ေနတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲခ်င္ပါတယ္တဖြဖြေျပာေနျပီး လက္ေတြ႕က်ေတာ့ စား၀တ္ေနေရးေတြ၊ မိသားစုအေရးေတြဗန္းျပျပီး ဗမာျပည္ေျပာင္းလဲဖို႕လုပ္ၾကပါဆိုေတာ့ လက္ေရွာင္ေနၾကတယ္။ လူတိုင္းမင္းလိုပဲျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲႏိုင္မွာကြ။”
က်ေနာ့္အသံတျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာသည္။ အရွိန္ကထိန္းမရေတာ့။ ဆူေ၀ေနေသာစိတ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသည္နီရဲေနသည္။ ေဘး၀ိုင္းမွ လူမ်ား၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့။
“ဒါနဲ႕ေတာင္ မင္းက အနစ္နာခံျပီးလုပ္ေနတဲ့သူေတြကို အျပစ္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ အကုန္လံုးေကာင္းၾကတယ္လို႕ ငါမေျပာပါဘူး။ မွားေနတဲ့လူကိုေထာက္ျပခ်င္ရင္ မင္းကအမွန္ကိုသိရမယ္။ သိတဲ့အတိုင္းလည္း မင္းလုပ္ေနရမယ္။ ခုေတာ့ မင္းဟာက ကိုယ္ကဘာမွမလုပ္ဘဲသူမ်ားကို ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ့ ေဘးထိုင္ျပီးဘုေျပာေနတဲ့လူျဖစ္ေနတယ္ကြ”
က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ “ျပန္ၾကမယ္” ဟုေျပာကာသူပိုက္ဆံထရွင္းသည္။ လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ သူအခန္းမလိုက္ေတာ့ ဟုဆိုကာျပန္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္းဘာမွမေျပာျဖစ္။ တေယာက္တည္း အခန္းျပန္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူမေန႕က၀ယ္ထားေပးေသာေဆးထုပ္ကိုေတြ႕မွ ေဆးေသာက္ရအံုးမည္ဟု သတိရသည္။ သို႕ေသာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။
(၄)
ေမာင္ပါလ
0 comments:
Post a Comment