နတ္ျပည္ေပၚမွဒုကၡမ်ား

“တခ်ိဳ႕လူေတြ တခ်ိဳ႕လူေတြကို အားက်ၿပီး........ အားက်ၿပီး
ရွိစုမယ့္စုေတြ ေရာင္းခ်ၿပီး.......
ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ခန္႔ခန္႔ႀကီးတဲ့ဗ်.................။”
ကိုအရိုးသီခ်င္းေလးက နားထဲမွာ အားအင္အျပည့္နဲ႔ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးထင္ထားတယ္........ အိမ္မက္ေတြ မက္ဘူးတယ္။ ကိုအရိုးသီခ်င္းလိုပဲ တခ်ိဳ႕လူေတြကို အားက်တယ္။

စကၤာပူကိုေရာက္ေအာင္လာတယ္။ ဖာတစ္လံုးေခါင္းၾကားနဲ႔ေပါ့။ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ သူ႔အိမ္က ကေလးေလးကေျပာတယ္တဲ့ “ဦးဦးရယ္ သမီးက ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ဟိုးနတ္ျပည္ႀကီး ေရာက္သြားတယ္ထင္တာ။ ခုေတာ့လဲ ေျမၾကီးေပၚမွာပဲေနာ္တဲ့”။ 
ဟုတ္ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္လဲ ႏိုင္ငံျခားမေရာက္ခင္ကေတာ့ ကေလးေတြးသေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္ေတာ့္ အေတြးက ႏိုင္ငံျခားဆိုတာကိုေရာက္တာနဲ႔ အဲ့ဒိလူရဲ့ ဘဝဟာ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ေရကန္ထဲ က်သြားသလိုပဲေနမွာေနာ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ အိမ္က မိဘ၊ မိသားစု၊ မိန္းမနဲ႔ကေလး ဒါေတြကို လူတစ္လံုး သူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ထားႏိုင္တယ္ေပါ့ေလ။ အိုးအိမ္မရွိရင္ ဝယ္ေပးမးယ္ ကားမရွိရင္ကားဝယ္ေပးမယ္ စတာေတြေပါ့ဗ်ာ။ အားလံုးၿပီးျပည့္ စံုတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တင္ ဒီလို ေတြးတာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေျပာႏိုင္တာက အခု ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအားလံုးရဲ့ ၉၅ရာခိုင္ႏႈန္းအထက္ဟာ ဒီလို ေတြးက်တာပါပဲ။ ဒီလိုေတြးလို႔လဲ ဒီေနရာကိုေရာက္လာက်တာေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားကို သြားတာ ေတြထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္လာလုပ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းလာတတ္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိမိ ေယာက္က်ား (သို႔မဟုတ္) မိန္မ တစ္ေယာက္ေယာက္က အဆင္ေျပလို႔ မိသားစုလိုက္ေနရန္ လိုက္လာၾကတယ္ စသည္ျဖင့္ပါပဲ။
အားလံုး ထင္ထားေသာ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္လ်င္ အားလံုးအဆင္ေျပၿပီဆိုေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ လံုးဝမွားယြင္းပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရဲပါတယ္ဗ်ာ။ က်န္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ေဒတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ အဲ့ဒိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခုေနေနတဲ့ စလံုးေခၚ စကၤာပူက အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ 
စလံုးမွာ S'pass ကိုင္တဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့။ သူ႔ရဲ့တရားဝင္လစာဟာ S$၁၈၀၀ ပါ။ အမ်ားကေတာ့ ရမယ္ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လစာ အျပည့္ မရသူေတြမရွိဘူးဆိုရင္ အနည္းဆံုး ၁၅ရာခိုင္ႏႈန္းအထက္မွာ ရွိပါတယ္။ အခုလို စီးပြားေရးက်ေနခိ်န္မွာ ပိုလုိ႔ေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ား အင္ဂ်င္နီယာပါ လစာ S$၉၀၀ ပဲရပါတယ္ S'pass ကိုင္ရပါတယ္။ WP လို႔ေခၚတဲ့ အေထြေထြ အလုပ္သမားေတြဆိုရင္ တစ္ေန႔ကို S$၁၈ ပဲရပါတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ရက္နား တစ္လမွ S$၄၇၀ နီးပါးပဲရက်ပါတယ္။
S'pass သမားက အလုပ္က ေနစရာ မေပးပါဘူး။ အိမ္ငွားေနရပါတယ္။ အိမ္လခက အနည္းဆံုး S$၂၈၀ မွ S$၄၀၀ ထိကုန္ပါတယ္။ သြားလာရတဲ့ ကားခ၊ စားစရိတ္၊ အေထြေထြ အသံုးစရိတ္ အားလံုးေပါင္း အနည္းဆံုး လူတစ္ေယာက္ဟာ S$၆၀၀ ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သံရံုးမွာ အခြန္က တစ္လကို S$၈၀ ပါ။ အဲ့ဒိေတာ့ S'pass နဲ႔ အလုပ္လုပ္သူ တစ္ေယာက္ဟာ လြန္ေရာကြ်န္ေရာ တစ္လကို အသတင္ S$၁၀၀၀ သာက်န္ပါတယ္။ တစ္လကို ၇သိန္းခြဲနဲ႔ ၈သိန္းၾကားေပါ့ဗ်ာ။

ရန္ကုန္မွာ မိသားစု ရွိမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မိန္မတင္မဟုတ္ ကေလးပါရွိတယ္။ ကိုယ့္ မိဘရွိတယ္။ မိဘနဲ႔ မိမိ မိသားစု ႏွစ္စု ရန္ကုန္မွာ တစ္လ တစ္လ အေထြေထြ အသံုးစရိတ္က တစ္အိမ္ေထာင္ကို ၄သိန္း မေလာက္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲ့ဒိၾကားထဲ အိမ္က မိန္းမက ဟိုဟာေလး လိုခ်င္တယ္ ေယာက္က်ားေရ နင္က စကၤာပူမွာ S'passနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၿပီး ငါက ဒီမွာ လူတန္းေစ့မေနႏိုင္ဘူးလား။ သူမ်ားသားသမီး ယူထားၿပီး ရွာမေကြ်းႏိုင္ဘူးလား ဆိုၿပီး ရန္ရွာေသးတယ္။ အဲ့လိုေတြဝင္လာၿပီဆိုရင္ ဒီကေယာက္က်ား ေသၿပီသာမွတ္။ ေနာက္ရွိေသးတယ္ ေယာက္က်ားေရ က်ဳပ္တို႔ အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္ေလးနဲ႔ေနခ်င္လွၿပီေတာ္ ရွင္လဲ ႏိုင္ငံျခားသြားတာ ၾကားလွၿပီ က်ဳပ္ကို အိမ္ေလး တစ္လံုးေလာက္ဝယ္ေပးပါလား ဆိုတာ ပါေသးတယ္။
ဒီက ေယာက္က်ား လုပ္တဲ့ သူ ဓါးျပထြက္တိုက္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုရွင္းျပရွင္းျပ နားမလည္တဲ့ သူေတြ မ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္တယ္ လစာ S'pass S$၁၈၀၀ ရတယ္။ ငါ့ကို ၄၀၀၀၀၀ ပဲပို႔တယ္။ ဒင္း ဘယ္မယားငယ္ကိုေထာက္ပံ့ေနလဲ မသိဘူး။ ဒီလိုပဲေတြးေနက်ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ရွင့္တစ္ေယာက္ထဲ သံုးတာ ျမန္မာေငြ ၆၀၀၀၀၀ နီးပါးကုန္သလားတဲ့။ က်ဳပ္တို႔ တစ္မိသား စုလံုး သံုးဖို႔ ရွင္ပို႔တာေတာင္ ၄၀၀၀၀၀ ထဲတဲ့။ ကဲ စဥ္းစားက်ပါအံုး အရပ္ကေတာ္တို႔ ေရ။ တစ္လကို ၃ခါေလာက္မွ ဖုန္းမဆက္ရင္လဲ ရန္ေတြ႔ခံရေသးပါတယ္တဲ့ေနာ္။ ေအာ္ေအာ္ ဒါနဲ႔ ဒါေတာင္ မိန္းမပဲရွိေသးတာေနာ္။ 
တစ္ခ်ိဳ႕ မိဘေတြမ်ား ပါပါေသးတယ္။ မိဘကို ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘေတြနားလည္ေပးႏိုင္ေအာင္ ထည့္ေရးေပးတာပါ။ မိဘေတြကလဲ ထင္တာပဲ။ သားေလး ႏိုင္ငံျခား သြားအလုပ္လုပ္တယ္ တစ္လ ျမန္မာေငြ ၁၃၅၀၀၀၀ ေလာက္ရတယ္ ငါတို႔ ဆီပို႔တာ ၄၀၀၀၀၀၊ သူ႔မိန္းမဆီပို႔တာ ၄၀၀၀၀၀ အင္း ငါ့သားေလးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စုမိမွာပဲေလ ဆိုၿပီး ဟိုေဆြမ်ိဳးလာ ေထာက္ပံ့ခ်င္တာနဲ႔ ဒီေဆြမ်ိဳးလာ ေပးကမ္းခ်င္တာနဲ႔။ မင္းဦးေလး ဘာျဖစ္လို႔၊ မင္းအကို ဘယ္ႏွစ္ဝမ္းကြဲမွန္းမသိ ဆံုးလို႔၊ မင္းတူေလး ဆယ္တန္းတတ္လို႔၊ မင္းဘႀကီး ေဆးရံုတတ္လို႔ အားပါးပါး စံုလို႔ပါဗ်ာ။ ဒီက သားကေတာ့ မိဘ စိတ္ဆင္းရဲမွာ ဘယ္ေနႏိုင္ပါမလဲ လုပ္ေပါ့ အေမ အေဖတို႔ သေဘာ ပါလို႔ပဲ ျပန္ေျပာရတာေပါ့။ ဒါက S'passသမားေတြ ဒုကၡပါ။

ေအာ္ခုတစ္ခါ WP လို႔ေခၚတဲ့ အေထြေထြ အလုပ္သမားေတြ ကလဲ သူတို႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ဒုကၡ မေသးလွပါဘူးေနာ္။ ေနစရာ ကို အလုပ္ကေပးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြက ခရီးသြားလာေရးအတြက္ မေထာက္ပံ့ပါဘူး။ ခရီးစရိတ္ကုန္ပါတယ္။ စားစရိတ္ကုန္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြက အိုတီကို ေျမာ္ကိုးၿပီး အလုပ္လုပ္ရတာပါ။ ခုလို အလုပ္ပါးတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အိုတီ မရပါဘူး။ ခရီး စရိတ္၊ စားစရိတ္ အေထြေထြ အသံုးစရိတ္ အားလံုးေပါင္းရင္ စုစုေပါင္း S$၂၅၀ နဲ႔ S$၃၀၀ ၾကားမွာ ရွိပါတယ္။ ပိုေငြက S$၁၇၀ ပါ ျမန္မာေငြ အလြန္ဆံုး ၁၅၀၀၀၀ ေလာက္ပါပဲ။ ဘယ္လိုမွ အိမ္က မိသားစုကို လံုေလာက္ေအာင္ မပို႔ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ သူတို႔မွာ အင္မတန္ ဒုကၡေရာက္တာက အလုပ္ရွင္က ပတ္စ္စပို႔ သိမ္းထားပါတယ္။ ျပန္ခ်င္တိုင္း ျပန္လို႔မရပါဘူး။ အလုပ္ကမေကာင္း အိမ္ကမိသားစုက အဆင္မေျပ အိမ္ျပန္လို႔မရ သူတို႔ဘဝ အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ အိမ္က မိန္းမတို႔ ခုဏကလို မိဘတို႔က အပူကပ္ရင္ အဲ့ဒိလူခမ်ာ ကိုယ့္ကိုကို သက္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္က်ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ WP လို႔ေခၚတဲ့ အေထြေထြ အလုပ္သမားေတြ ရဲ့ ဒုကၡေပါ့။
ခုေျပာခဲ့တာ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး အလုပ္သမားေတြခ်ည္းပါပဲ။ အမိ်ဳးသားမ်ားတင္မဟုတ္ပါဘူး အမ်ိဳးသမီးမ်ားပါ ပါဝင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ တစ္ေယာက္တည္းလာေနက် မိသားစုနဲ႔ ေဝး။ ၾကင္နာမဲ့သူမရွိ ေႏြးေထြးမဲ့သူမဲ့ မိသားစုကေပးတဲ့ Pressure နဲ႔ အလုပ္က ရတဲ့ Pressure နဲ႔ေတာ္ေတာ္ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ေက်ာင္းလာတတ္က်သူေတြပါ။ ေက်ာင္းတတ္တယ္ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ Poly တတ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ITE တတ္တယ္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ NUS တို႔ NTU တို႔လို တကၠသိုလ္ေတြတတ္က်တယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြေပါ့။ Part Time လုပ္လို႔ရက်တယ္။ Part Time ဆိုတာေတာင္ တရားဝင္ဆိုရင္ တစ္ေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္နာရီ ဆိုတဲ့ သက္မွတ္ခ်က္ရွိတယ္။ ပိုလုပ္လို႔မရဘူး။ အားလံုး ခိုးလုပ္က်တာပဲ။ ရတယ္သိပ္ျပႆနာ မရွိဘူး လုပ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက လုပ္ခ်င္တာေတာင္ အလုပ္ကမရွိပါဘူး။ ဒီလို စီးပြားေရးက်ေနခ်ိန္မွာ အလုပ္ေတြက Part Time ခိုင္းရေလာက္ေအာင္ မေကာင္းလို႔ပါပဲ။ အဲ့ဒိေတာ့ အိမ္ကျပန္ေတာင္းရေတာ့တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပိုက္ဆံေခ်းၾကတယ္။ ဒါက အစိုးရေက်ာင္းတတ္သူမ်ားရဲ့ ဒုကၡေပါ့။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးက်ျပန္ေတာ့ Private ေက်ာင္းတတ္သူမ်ားပါ။ အေျခအေန အမိ်ဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စကၤာပူမွာ Private ေက်ာင္း လာတတ္က်ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က တကယ္ကို ကိုယ္အထူးျပဳခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို တကယ္ႀကိဳးစားပန္းစား လာတတ္တာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ အလုပ္လာရွာပါတယ္ အလုပ္မရလို႔ ေက်ာင္းအပ္ၿပီး အလုပ္ဆက္ရွာက်ရင္း တတ္က်တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတတ္တာက Private ဆိုေတာ့ Part Time လုပ္လို႔မရပါဘူး။ အလုပ္ခိုးလုပ္ရပါတယ္။ မိရင္ဖမ္းတယ္ ရဲက သတိေပးတာ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ထိေတာ့ လုပ္တယ္။ အဲ့ဒါမွ ထပ္မိရင္ ကိုယ့္ အထုပ္ ကိုဆြဲ ရြာပဲျပန္ေတာ့ေပါ့။ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ဘဝ ၾကမ္းပါတယ္။ မိဘဆီက ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းဖို႔ကလဲ ခတ္ေတာ့ ရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရတာေပါ့။ အရင္ကေတာ့ မဆိုးဘူးလို႔ေျပာတာပဲ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ Part Time က အစိုးရေက်ာင္းေတာင္ မေသခ်ာတာ Private ဆိုေတာ့ စဥ္းသာ စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။

အလုပ္က မလြယ္ ေက်ာင္းလခက သြင္းရ၊ အိမ္လခေပးရ၊ စာေမးပြဲေၾကးေပးရနဲ႔ ေက်ာင္းတတ္ရင္း ရပ္တည္ဖို႔ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲ။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မခံပါဘူး ရပ္တည္လို႔မရ ျပန္က်တာပဲ။ ေက်ာင္းသူေတြ ခင္ဗ်ာမွာေတာ့ ျပန္တဲ့ သူရွိသလို အရပ္အေခၚ စပြန္စာရွာက်သူမ်ားလဲရွိလာပါတယ္။ စလံုးမွာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ အိမ္က ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ေထာက္ႏိုင္ရင္ေထာက္ မေထာက္ႏိုင္လုိ႔ကေတာ့ မိန္းကေလး ဆိုရင္ ဒီစပြန္စာ ရွာတဲ့ သံသရာထဲ ေရာက္သြားက်တာ က ၅၀ရာခိုင္ႏႈန္းအထက္မွာ ရွိပါတယ္။ 
ကြ်န္ေတာ္ ဟိုတေလာက အိုင္တီရိႈးမွာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ နဲ႔ စကားေျပာရင္းကေန သ႔ူအေနနဲ႔ စပြန္စာရွာတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကို ျမင္တဲ့ အျမင္္ကို ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာတာမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ နားထဲ ၾကားေနတံုးပဲဗ်ာ။ သူေျပာတာက ေက်ာင္းသူေလးေတြ ဒီမွာ အဆင္မေျပက် စပြန္စာေတြရွာက် ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုျပန္ၿပီး ေရေဆးက်တယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ရင့္သီးတဲ့ စကားလံုးပါေနာ္။ ဒါေတြကေတာ့ ေက်ာင္းလာတတ္သူေတြရဲ့ ဒုကၡပါပဲ။

ကဲေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္မက္ထဲမွာ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ဟိုကေလးေလး ေျပာသလို နတ္ျပည္လဲမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးထားသလို နတ္ေရကန္လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုတာ အားလံုးကို မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေနက်တဲ့ မိသားစုေတြ ရွိပါတယ္။ အဆင္ေျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ရွိပါတယ္။ အားလံုးကို သိမ္းၾကံဳးၿပီး ဝါးလံုးနဲ႔ သိမ္းရိုက္တာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီပိုစ္ေလးမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းက ျမန္မာျပည္က မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိသားစု(အထူးသျဖင့္ မိန္းမေပါ့ေနာ္) အဲ့ဒါေတြကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားတိုင္း အဆင္မေျပႏိုင္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံရွာေနတဲ့ သူကို စိတ္ဆင္ရဲေအာင္ မလုပ္က်ပါနဲ႔။ အေျခအေနမွန္ကို သိေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးက်ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေငြမပို႔ႏိုင္တာလဲဆိုတာကို နားလည္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားက်ပါ။
ေနာက္တစ္ခုက ေက်ာင္းလာတတ္ေသာ သူမ်ားပါ။ မိမိသားသမီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတတ္ေနတယ္ Part Time လုပ္ရင္းတတ္တာ အဆင္ေျပေနတယ္ဆိုၿပီး တရားေသ မေတြးပါနဲ႔။ အရင္တခ်ိန္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္ ..။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒိေတာ့ မိမိသားသမီးကို တကယ္ ေက်ာင္းတတ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ လံုေလာက္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ရွာရေအာင္ သက္သက္ဆိုလဲ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ အခြင့္အေရးေပးၿပီး မိမိမတတ္ႏိုင္ေတာ့ရင္ ျပန္ေခၚႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မိမိသားသမီးမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ဆံုဖူးေသာ မိန္းမႀကီးေျပာသလို ေရေဆးေနရပါအံုးမယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ခေရာင္း ေရးခ်င္တာၾကာလွပါၿပီ။ ေရးသင့္ မေရးသင့္ စဥ္းစားေနတာပါ။ ခုေတာ့ အမိျမန္မာျပည္မွ က်န္ေနေသး ေသာသူမ်ား သိေစရန္ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။

mail ျဖင့္ေပးပို ့လားသူအမအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္..